یکی از گنجینههای شگرف و قابل تقدّس ایران، کوه دماوند است. کوهی که زمانی غرور ایرانی را به بلندی آن، شجاعت ایرانی را به سختی آن، و پارسائی و راست گویی پارسیها را به هیبت آن تشبیه میکردند.
دماوند با قلهای به طول ۶۴۰۰ متر ، و میلیونها سال سنّ، شاهد زندهای است بر هر آنچه که در طول تاریخ دردناک ایران بر سر این مردم آمده است. و اگر میتوانست حرف بزند، گفتنیهای ارزشمند و سر شار از رنجی برای گفتن داشت. در دوران پهلوی یا سازندگی ایران، از نقش کوه دماوند و خورشید در حال تابش از پشت آن به عنوان نماد ایران زمین استفاده میشد.
کوه دَماوَند کوهی در شمال ایران است که به عنوان بلندترین کوه ایران و بلندترین آتشفشان خاورمیانه شناخته میشود. این کوه در قسمت مرکزی رشته کوه البرز در جنوب دریای خزر و در بخش لاریجان شهرستان آمل قرار دارد. کوه دماوند که از نظر تقسیمات کشوری در استان مازندران قرار دارد، به هنگام صاف و آفتابی بودن هوا، از شهرهای تهران، ورامین و قم و همچنین کرانههای دریای خزر قابل رؤیت است. کوه دماوند در سیام تیرماه سال ۱۳۸۷ به عنوان نخستین اثر طبیعی ایران در فهرست آثار ملّی ایران ثبت شد. همچنین کوه دماوند از سال ۱۳۸۱ به عنوان «اثر طبیعی ملّی» در شمار مناطق چهارگانهٔ ارزشمند از نظر حفاظت محیط زیست قرار گرفتهاست.
از دماوند در شاهنامه بارها یاد شده است و فردوسی کبیر، مجازاتی را که برای ضحاک در نظر میگیرد، به بند کشیدن او در این کوه است. در آثار ادبی فارسی نیز فراوان به این اسطوره و به طور کلّیتر کوه دماوند اشاره شدهاست. دماوند دارای چشمههای آب گرم لاریجان، اسک و وانه است.