ور ندانی بشنو تا غزلی گویم باز

اون درخت سر بلند پر غرور که سرش داره بخورشید میرسه
اون درخت تن سپرده به تبر که واسه پرنده‌ها دلواپسه
او بفکر خستگی‌‌های پر پرنده ها
تو به فکر تبر زدن
او بفکر غربت مسافرا
تو به فکر آخرین ضربه را محکمتر زدن!

مازیار- زمزمه