تفاوت اینجاست: وقتی یک آدم خوب رنج میکشد به خدا بودن نزدیک میشود(به نیروانا میپیوندد)، وقتی یک آدم بد رنج میکشد، ابلیس بودن را تجربه می‌کند و آنرا میچشد.
و سپس تو می‌پرسی، آدم خوب کیست و آدم بد چیست؟ و پاسخ اینست که آدم خوب چند ویژگی اصلی دارد که او را از بدی متفاوت میسازد:
-آدم خوب، نمیترسد، در نتیجه دروغ نمی‌گوید.
-آدم خوب بینیاز است و به همه چیز، با مزاح نگاه می‌کند، و دچار حرص و آز نیست و در نتیجه دزدی نمیکند.
-و آدم خوب تحمل رنج دیگران را ندارد و در نتیجه رذل نیست.
و تو می‌پرسی اصولا چرا بحث بدی و خوبی مطرح است. چه فرقی دارد آدمی بد باشد و یا خوب، بهرحال دچار رنج میباشد و رنج میکشد. و پاسخ این است که در جایگاه تبعید و مجازات آدم(کرهِ خاکی)، که به او قول داده شده که جز رنج نصیبی نداشته باشد، خدا شدن یکجور انتقام است که لذت بخش است. درحالیکه ابلیس شدن غرق شدن است که خفگی کمترین رنج آن است.
