سحرگه غنچه‌ای درطرف گلزار
زنخوت بر گلی خندید بسیار
که ای پژمرده، روز کامرانیست
بهار و باغ را فصل جوانیست
نشاید در چمن دلتنگ بودن
بدین رنگ و صفا، بیرنگ بودن
نشاط آرد هوای مرغزاران
چو نور صبحگاهی در بهاران
تو نیز آمادهٔ نشو و نما باش
برنگ و جلوه و خوبی چوما باش
اگر ما هردو را یک باغبان کشت
چرا گشتیم ما زیبا، شما زشت
بیفروز از فروغ خود چمن را
مکاه ایدوست قدر خویشتن را
بگفتا، هیچ گل درطرف بستان
نماند جاودان شاداب و خندان
مرا هم بود روزی رنگ و بوئی
صفائی، جلوه‌ای، پاکیزه‌روئی
سپهر، این باغ بس کردست یغما
من امروزم بدین خواری، تو فردا
چو گل یکلحظه ماند غنچه یکدم
چه شادی درصف گلشن چه ماتم
مرا باید دگر ترک چمن گفت
گل پژمرده دیگربار نشکفت
ترا خوش باد با خوبان نشستن
که مارا باید اینک رخت بستن
مزن بیهود چندین طعنه ما را
ببند ار زیرکی دست قضا را
چو خواهد چرخ یغماگر زبونت
کند باد حوادث واژگونت
بهر شاخی که روید تازه برگی
شود تاراج بادی یا تگرگی
گل آن خوشتر که جز روزی نماند
چو ماند، هیچکش قدرش نداند
بهستی خوش بود دامن فشاندن
گلی زیبا شدن یکلحظه ماندن
گل خوشبوی را گرمست بازار
نماند رنگ و بو چون رفت رخسار
تبه گردید فرصت خستگان را
برو هشیار کن نو رستگان را
چه نامی چون نماند از من نشانی
چه جان بخشی، چو باقی نیست جانی
کسی کش دایهٔ گیتی دهد شیر
شود هم در زمان کودکی پیر
چو این پیمانه را ساقیست گردون
بباید خورد، گر شهدست وگر خون
از آن دفتر که نام ما زدودند
شما را صفحهٔ دیگر گشودند
ازین پژمردگی ما را غمی نیست
که گل را زندگانی جز دمی نیست.
پروین اعتصامی
