ریشه روشنی پوسید و فروریخت
و صدا درجاده بیطرح فضا میرفت
از مرزی گذشته بود
درپی مرز گمشده میگشت
کوهی سنگین نگاهش را برید
صدا ازخود تهی شد
و بدامن کوه آویخت
پناهم بده تنها مرز آشنا پناهم بده
و کوه از خوابی سنگین پر بود
خوابش طرحی رها شده داشت
صدا زمزمه بیگانگی را بویید
برگشت
فضا را از خود گذرداد
و در کرانه نادیدنی شب بر زمین افتاد
کوه از خوابی سنگین پر بود
دیری گذشت
خوابش بخار شد
طنین گمشده ای برگهایش وزید
پناهم بده تنها مرز آشنا پناهم بده
سوزش تلخی به تار و پودش ریخت
خواب خطاکارش را نفرین فرستاد
و نگاهش را روانه کرد
انتظاری نوسان داشت
نگاهی در راه مانده بود
و صدایی در تنهایی میگریست.
سهراب سپهری
Damien Rice - Eskimo
