سكوت، بند گسسته است
كنار دره، درختِ شكوه پیكرِ بیدی
درآسمان شفق رنگ
عبور ابر سپیدی
نسیم در رگ هر برگ میدود خاموش
نشسته در پسِ هر صخره وحشتی بكمین
كشیده از پسِ یك سنگ سوسماری سر
ز خوفِ درهِ خاموش
نهفته جنبشِ پیكر
براه مینگرد
سرد خشك تلخ غمین
چو مار روی تن كوه میخزد راهی
براه رهگذری
خیال دره و تنهایی
دوانده در رگ او ترس
كشیده چشم بهرگوشه نقش چشمهِ وهم
زهر شكافِ تن كوه
خزیده بیرون، ماری
بخشم از پسِ هرسنگ
كشیده خنجرِ خاری
غروب پر زده از كوه
بچشم گم شده تصویر راه و راهگذر
غمی بزرگ پراز وهم
بصخره، سار نشسته است
درون دره تاریك
سكوت بند گسسته است.
سهراب سپهری
