زن قحبه چه می کشی خودترا ...
دیگر نشود حسین زنده
کشتند و گذشت و رفت وشد خاک ...
خاکش علف و علف چرنده
من هم گویم امام بد کرد ...
لعنت به امام بد کننده
اما دگر این کتل متل چیست ...
وین دسته خنده آورنده
تخم چه کسی بریده خواهی ...
با این قمه های نابرنده
آیا تو سکینه یی که گویی ...
سو ایستمیرم عمیم گلنده
کو شمر و تو کیستی که گویی ...
گل قویما منی شمیر النده
تو زینب خواهر حسینی ...
ای نره خر سبیل گنده
خجلت نکشی میان مردم ...
از این حرکات مثل جنده
در جنگ دو سال قبل دیدی ...
شد چند کرور نفس برنده
از اینهمه کشتگان نگردید ...
یک مو ز زهار چرخ کنده
امروز چرا تو میکنی ریش ...
ای در خور صد هزار خنده
باور نکنی بیا ببندیم ...
یک شرط بصرفه برنده
صد روز دیگر برو چو امروز ...
بشکاف سر و بکوب دنده
هی بر سر و ریش خود بزن گل ...
هی بر تن خود بمال سنده
هی با قمه زن به کله خویش ...
کاری که تبر کند به کنده
هی بر سر خود بزن دو دستی ...
چون بال که میزند پرنده
هی گو که حسین کفن ندارد ...
هی پاره بکن قبای ژنده
گر زنده نشد انم به ریشت ...
گر شد ان تو به ریش بنده.
ایرج میرزا
