این حکایت متمدنترین مردم است که تا ۱۰۰ سال پیش در منطقه آناتلی به زیبایی و با صلح و شادی و صفا و آرامش روزگار میگذراندند. و آنچنان شهر‌های زیبایی ساخته بودند که به عروس شهر‌های دنیا شناخته می‌شدند. و درست در ۱۰۰ سال پیش اروپایی‌ها که به بربر ترین، بیرحمترین، ضعیفترین مردمان معروفند اولین جنگ جهانی را براه انداختند و در این راه با به کار گرفتن وحشیترین قبایل عقبمانده و عرب و ترک به مردم شهر نشین و متمدن و انسان واقعی حمله کردند، زدند، کشتند، به آتش کشیدند و این مردم را از شهر‌های خود آواره و تار و مار کردند. میلیونها را کشتار کردند، و بیشتر را از خانمان خود آواره نموده و آنچنان پلیدی و پلشتی و ویرانی بجا گذاشتند که امروزه اگر حتی سخن از شکوه و عظمت این منطقه و مردمش برود، عوام را به ناباوری کشانده و به تعجب می‌اندازد. آنچه که باقی ماند مردم ترسیده‌ای بودند که با رها کردن خانه و مال و کاشانه‌شان بکوه‌ها پناهنده شدند تا مگر از گزند بربر‌های ترک رهایی یابند. این مردم آنجا هم از توحش ترک‌ها در امان نبوده و در طی صد سال خرد خرد کشتار گردیدند. تا ۷ سال پیش که اروپایی‌ها یکبار دیگر و اینبار برای نسل‌کشی تمام عیار به این مردم بی‌پناه که نه بکسی کاری داشتند و نه آزاری بکسی رسانده بودند با سبعیت و درنده خوئی و توحش شگفت انگیز و با تمام قوا از زمین و هوا هجوم برده و یکبار دیگر آنان را که در کوه‌ها زندگی مختصری برای خود ساخته بودند، زدند، کشتند، تجاوز کردند، به آتش کشیدند و آنان را دوباره آواره گرداندند. چرا؟ چون قدرت در دست دیوانه زنگی است و دنیای بدی است نازنین.
