نوبهار فرخ بلخ و بهارستان گنگ

نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم
گلشن طبع تو جاویدان بهار است، ای حکیم

آن بهاری کاعتدالش ز آفتاب حکمت است
از نسیم مهرگانی برکنار است، ای حکیم

نوبهار فرخ بلخ و بهارستان گنگ
در بر گلخانهٔ طبع تو خار است، ای حکیم

نافهٔ چین است مشکین خامه ات کآثار وی
مشکبیز و مشکریز و مشکبار است، ای حکیم

یا مگر دریاست با آب مدادت تعبیه
کاین چنین گفتار نغزت آبدار است؟ ای حکیم

حکمت ار می کرد فخر از روزگار بوعلی
اینک آثار تو فخر روزگار است، ای حکیم

مدح این بی دولتان عار است دانا را ولیک
چون تویی را مدح گفتن افتخار است، ای حکیم
::::::::::::::::
::::::::::::::::
ملک‌الشعرای بهار


محمد تقی بهار ملقب به ملک الشعرای بهار شاعر، ادیب، سیاستمدار و روزنامه نگار ایرانی است. وی در سال ۱۲۶۳ هجری خورشیدی در زمان مظفرالدین شاه در مشهد متولد شد. مقدمات و ادبیات پارسی را نزد پدر خود ملک الشعرای صبوری آموخت و برای تکمیل معلومات پارسی‌ به محضر “ادیب نیشابوری” رفت. بعد از فوت پدر، ملک الشعرای وارد دربار مظفرالدین شاه شد. وی شش دوره نمایندهٔ مجلس شد و سالها استاد دورهٔ دکتری ادبیات دانشسرای عالی و دانشکدهٔ ادبیات بود. به علت پیوستن به مشروطه طلبان و آزادی خواهان چند بار تبعید و زندانی شد که سالهای زندان و تبعید از پربهره‌ترین سالهای زندگی ادبی وی بوده است. بهار یکی‌ از دوستان نزدیک رضا شاه بود و از طرف وی مامور زنده ساختن متون کهن ایران شده بود. بهار در روز دوم اردیبهشت ۱۳۳۰ هجری شمسی، در خانهٔ مسکونی خود در تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. ازمعروفترین آثار وی دیوان اشعار، سبک شناسی که در سه جلد در بارهٔ سبک نوشته‌های منثور فارسی نوشته شده، تاریخ احزاب سیاسی، تصحیح برخی از متون کهن مانند تاریخ سیستان و مجمل التواریخ و القصص، تاریخ بلعمی را می توان نام برد.