گر زشمعت چراغ افروزیم
خرمن خویش را بدان سوزیم
در غمت دود آن بعرش رسد
آتشی کز درون برافروزیم
آفتاب جمال برما تاب
زانکه ما بی‌رخت سیه روزیم
تا ببینیم روی خوبت را
از دوعالم دو دیده بردوزیم
مایهٔ جان و دل براندازیم
به زعشقت چه مایه اندوزیم
همچو طفلان بمکتب حسنت
ابجد عشق را بیاموزیم
درغم عشق اگر رود سرما
ای عراقی برو که بهروزیم.
عراقی