رسانه‌های وابسته به انگلیس می‌نویسند:
بالاخره شد آنچه نباید می شد! :) انگلیسیها پارو زدند و پارو زدند و خود را از ساحل امن پیمان اروپا دور کردند. حالا جزیره کوچک بریتانیا در میان دریای شمال و اقیانوس آتلانتیک شمالی و در غربی‌ترین نقطه قاره دزد اروپا، تنها و تابلو مانند به راه خودش میرود!
شاید آن روزهای اولی که دیوید کامرون از سران اروپا از جمله مرکل و اولاند خبر اخراج جزیره کوچک بریتانیا از اتحادیه اروپا را شنید ، فکرش را هم نمی کرد که شوخی شوخی، همه چیز جدی شود و جمعه سیاه ماه ژوئن، جزیره کوچک بریتانیا را از اتحادیه اروپا جدا کند. صبح روز پنجشنبه و قبل از ساعت هفت که زمان برگزاری بود، خیلی‌ها امید داشتند که این نمایش تراژیک و مسخره فقط یک نمایش است و نه کابوسی که حتی خوابش را هم میترسیدند ببینند. اما صبح جمعه، کابوس جدایی، تعبیر شد و بریتانیایی‌ها دریافتند که این تو بمیری از آن تو بمیری‌های پیشین نیست و این نمایش تنها برای حفظ آبروی نداشته انگلیسی هاست و اخراج انگلیس از پیمان اروپا پیش از اینها رخ داده است.
میگوند قمار باز اگر نگوید به تخمم، دق مرگ میشود. پس از این اخراج تاریخی، برخی برای دلداری مردم کوچه و بازار انگلیس که از شنیدن خبر اخراج از پیمان اروپا هنوز در شوک بسر میبرند، شعار‌هایی مسخره و احمقانه ای مانند: " کشورمان را پس گرفتیم" و "زنده باد استقلال " را سر دادند!!
ولی خود انگلیسیها میداند که این شاید یکی از مسخره‌ترین استقلال طلبی‌های تاریخ بود. استقلال از یک اتحادیه! طنز تلخی است؛ چندین سال طول کشید و کلی بالا و پایین شد تا این همه کشور دور هم جمع شوند و یک پیمان محکم و منسجم تشکیل شود اما به بهانه استقلال از دست رفته، شهروندان را مجاب کردند که خروج از اتحادیه اشکالی ندارد!! (هر چند هر کدام صد‌ها هزار پوند یک شبه باختند!!) اساساً شاید آنقدر منطقی نباشد که بپذیریم با حضور در یک اتحادیه که محصولی چون دوستی و همگرایی و یکرنگی بیشتر دارد، فاکتور «استقلال» اصلا به خطر افتد!
کارشناسان از همین حالا می گویند ارزش پوند حسابی سقوط کرده، وضعیت اقتصادی بهم ریخته و کلی داستان تلخ دیگر. آنسوی اقیانوس آتلانتیک اما در قلب واشنگتن دی.سی، مردی نشسته که تا چند ماه دیگر باید کاخ سفید را ترک کند. او پیشتر خود را به لندن رسانده بود تا از انگلیسی ها، ولزی ها، اسکاتلندی‌ها و ایرلند‌ها در مقابل پیمان اروپا دفاع کند حتی از کمک‌های کشورش به بریتانیا در صورت خروج از اتحادیه گفته بود.
درست در نقطه مقابل اما کاندیدای جمهورخواهان خواسته بود که بریتانیایی‌ها را از پیمان اروپا اخراج کنند. از امروز روابط لندن - واشنگتن بدون شک وارد فاز جدیدی خواهد شد؛ شاید آمریکا همین الان و در این پیچ تاریخی باید دست‌های بریتانیا را بگیرد و تا می تواند از لحاظ اقتصادی و مالی کمک کند تا ساکنان جزیره به بدترین شکل ممکن سختی نکشند. اما تاریخ انقضای این کمک ها، شاید آبان ماه امسال باشد؛ احتمال دارد همین ترامپی که مشوق اخراج بریتانیایی‌ها بود، بعد از پیروزی در انتخابات بگوید که «ما پولمان را از سر راه نیاورده ایم که خرج انگلیسیها کنیم؛ اصلاً چه کسی بشما گفت از اتحادیه اروپا خارج شوید؟!».
بهرحال، الان دیگر بریتانیا از اتحادیه اروپا جدا شده؛ هر چند که آنها از همان سالهای اجرا پروژه واحد پولی یورو، زیر بار نرفتند و پوند را حفظ کردند اما بهرحال سقوط مستمر پوند در مقابل یورو، خبر تلخی برای ساختمان شماره ۱۰ خیابان داونینگ خواهد بود.
فقط این وسط می ماند روشن شدن تلکیف نمایندگان بریتانیا در پارلمان اروپا؛ احتمال خیلی بالایی وجود دارد که بروکسل، کرسی‌های بریتانیا را پس بگیرد و نمایندگانی که همین دو سال پیش برگزیده شدند در یک فرآیند غیرقابل پیش بینی و خنده دار بخانه‌هایشان برگردند.
در آخر هم این را باید بگوییم که از همین امروز پروژه جدایی اسکاتلند و ایرلند از بریتانیا به شدت تمام کلید خواهد خورد و شک نکنید که آنها بزودی، دوباره عضو اتحادیه اروپا خواهند شد. این وسط فقط انگلیس و ولز هستند که همه هستی و نیستی خود را باختند!