یاری از ناکسان امید مدار
ای که با خوی زشت یار نهای
سگدلان لقمه خوار یکدیگرند
خون خوری گر از آن شمار نه ای
همچو صبحت شود گریبان چاک
ای که چون شب سیاهکار نهای
پایمال خسان شوی چون خاک
گر جهانسوز چون شرار نهای
ره نیابی بگنج خانه بخت
جانگزا گر بسان مار نهای
تا چو گل شیوه ات کم آزاری است
ایمن از رنج نیش خار نهای
روزگارت بجان بود دشمن
ای که همرنگ روزگار نهای.
رهی معیری