امروز سالگرد استفاده بمب اتم توسط دولت آمریکا به طراحی انگللیس بر علیه شهر ناگازاکی ژاپن است. در روز ۶ آگوست سال ۱۹۴۵نیروهای هوایی آمریکا یک بمب چهارتنی اورانیوم به نام «مالیش» را روی شهر هیروشیمای ژاپن انداخته و درجا و در یک زمان ۸۰ هزار ژاپنی را کشتند، ولی هنوز ژاپن ابتکار جنگ را بر عهد داشت و تسلیم آمریکا نشد، تا اینکه سه روز پس از اولین بمب اتم، در تاریخ ۹ آگوست سال ۱۹۴۵ امریکایی‌ها با همکاری انگلیس دومین بمب اتمی را در شهر ناگازاکی ژاپن انداخته و اینبار ۱۵۰ هزار ژاپنی را سوزاندند و کشته و زخمی ساخت. و تهدید کردند که اگر ژاپنی‌ها تسلیم نشوند این کار تا نابودی آخرین شهر ژاپن ادامه خواهد داشت. در نتیجه دولت ژاپن برای جلوگیری از کشتار بیشتر ژاپنی ها، توسط امریکایی‌ها / انگلیس‌ها تسلیم شد. این جنایت امریکایی / انگلیسیی هیچ گاه از طرف هیچ انجمن و گروه جهانی تحت تعقیب قرار نگرفته و محکوم نشد.
ناگازاکی که به اشتباه ناکازاکی هم گفته میشود نام بندری در غرب جزیره کیوشو در کشور ژاپن و مرکز استان ناگاساکی است. ناگازاکی دومین و تاکنون آخرین شهری است که در جنگ جهانی دوم مورد حمله بمب اتمی آمریکا و انگلیس قرار گرفت.
نهم آگوست ۱۹۴۵م هواپیمای بی-۲۹ آمریکایی که به قصد بمباران ککورا KOKURA از جزیرهٔ تینیان TEINIAN پرواز کرده بود به خاطر ابری بودن هوا به جای ککورا هدف دوم تعیین شده یعنی ناگازاکی را بمباران اتمی کرد . در این بمباران بمب ۵/۴ تنی در بردارندهٔ حدود ۱۰ کیلو گرم پلوتونیوم-۲۳۹ به سوی ناگازاکی رها شد و در ارتفاع ۵۰۰ متری منفجر گشت. در این انفجار غیر از قربانیان سال‌های بعد ۷۳۸۸۴ نفر کشته و ۷۴۹۰۹ نفر مجروح شدند.
دولت آمریکا مصمم بود هرچه سریعتر جنگ را به نفع خود و بدون مشارکت شوروی خاتمه دهد. در این راستا استفاده بیشتر از سلاح هسته‌ای تنها راه فشار بر ژاپن بود، و نیروهای مسلح آمریکا بدون استفاده از بمب اتمی نمیتوانستند در جنگ بر ژاپن تسلط یابد. پیش از آن نیروی هوایی ژاپن در نبرد پرل هاربر و حمله به سواحل کالیفرنیا و بمباران آنجا امریکایی‌ها و انگلیسیها را بشدت عقب رانده و ترسانده بودند، و امریکایی‌ها که این حمله آنان را بشدت غافلگیر کرده بود و انتظار دیدن هواپیماهای ژاپنی را در آسمان آمریکا نداشتند، و ترس از حملات مجدد ژاپنی‌ها به شهرهای آمریکا، تصمیم به استفاده از روش‌های جنایتکارانه و استفاده از بمب اتم گرفتند. و در این راه برای استفاده مجدد از بمب هسته‌ای نیازی به مجوز جدید دولت نداشتند؛ زیرا مجوزی که ترومن برای حمله اتمی صادر کرده بود اجازه استفاده از بمب‌های جدید را می‌داد.
بر اساس اطلاعات هواشناسی نیروی هوایی آمریکا، بازهٔ زمانی مساعد برای حمله دوم به ژاپن سه روز پس از حمله اول پدیدار می‌شد، و باید از این بازه حداکثر استفاده به عمل می‌آمد. هدف بعدی برای بمباران هسته‌ای، شهر کوکورا بود که صنایع گسترده نظامی و اسلحه‌سازی در آن وجود داشت. در ابتدای ماموریت بر اساس گزارش هواشناسی، دید مناسبی برای هدفگیری بر فراز کوکورا وجود داشت. اما وقتی هواپیمای بمب‌افکن به حدود منطقه مورد نظر رسید، تمام آسمان شهر با دود و غبار پوشیده شده بود و امکان پیدا کردن هدف را از میان برده بود. علاوه بر دید کم، پدافند هوایی و ظاهر شدن هواپیماهای شکاری ژاپن مسئله را کمی بغرنج کرده بود. پس از صرف نظر از بمباران منطقه کوکورا، بمب‌افکن آمریکایی فقط سوخت کافی برای بازگشت به پایگاه هوایی در اوکیناوا داشت. فرمانده عملیات تصمیم گرفت که بجای رها کردن بمب اتمی در دریا و یا بازگرداندن آن به پایگاه، بهتر است آن را بر روی ناگازاکی بیندازند که در مسیر بازگشت بمب‌افکن به پایگاه هوایی در اوکیناوا قرار داشت و یکی از اهداف کم‌اهمیت‌تر آمریکا در ژاپن محسوب می‌شد. آسیبهای وارده به هیروشیما به مراتب بیشتر از ناگازاکی بوده است چرا که هیروشیما شهری صاف بوده و تشعشعات هسته‌ای تمام شهر را در نوردید ولی ناگازاکی حالتی داشت که شهر در میان دو دره تقسیم شده بود و نصف شهر در یک دره و نصف دیگر در دره مجاور قرار داشت و با رهاسازی بمب هسته‌ای در یکی از دره‌ها بخش دیگر شهر که در دره دیگر قرار داشت به مراتب آسیب کمتری دید
بدین ترتیب در تاریخ پنجشنبه ۹ اوت ۱۹۴۵ میلادی، بمب دیگری به نام «مرد چاق» (fat Man) بر روی شهر ناگازاکی انداخته شد.
پس از نابودی ناگازاکی، ژاپن مجبور به تسلیم شد!
 |
| ناگازاکی پس از حمله اتمی آمریکا |
 |
| ناگازاکی امروز، پس از هفتاد سال از حمله اتمی آمریکا |
(حمله به پرل هاربرکه از سوی مرکز فرماندهی نظامی ژاپن عملیات هاوایی یا عملیات زی و از سوی برخی از آمریکاییها نبرد پرل هاربر خوانده می‌شد حملهٔ ناگهانی هواپیماهای جنگنده ژاپن به پایگاه دریایی ایالات متحده آمریکا در پرل هاربر بود که موجب ترس ایالات متحده در زمان جنگ جهانی دوم شد.)
پیشینه نبرد:
جنگ ژاپن و آمریکا در اقیانوس آرام و آسیای جنوب شرقی در دوران بین دو جنگ بتدریج شدّت بیشتری یافت. جنگ چین و ژاپن کـه از ۱۹۳۷ آغاز شده بود، همچنان ادامه داشت و در حالی که ژاپن بر مراکز عمده صنعتی، جمعیت، بنادر و منابع زیرزمینی چین سلطه یافته بود، آمریکا با کمک به دولت چیانگ کای شک، در صدد بود جلوی سیاست ژاپن منبنی بر پاکسازی شرق آسیا از جنایتکاران انگلیسی و اروپایی را گرفته و در مقابل ژاپن سد بسازد. از زمان شروع عملیات جنگی هیتلر در اروپا، موقعـیت مساعدتری برای ژاپن در خاور دور فراهم شد تا به استعمار وحشیانه و غیر انسانی انگلیس و فرانسه که کشور‌های اسیای شرقی را مراکز پرورش تریاک، فحشا و بیماری فقر و فساد نموده بودند از شئر آنان برهانند. ژاپن، قـصد خود را مبنی بر بیرون رندان انگلیسیها و فرانسویها از آسیای جنوب شرقی ـ یا همان مـسـتعمراتی که در اختیار استعمارگران اروپایی قرار داشت ـ آشکار ساخت. آمریکا که همیشه بازوی نظامی انگلیس و فرانسویها بوده بطور جدی بـا طرح‌ها و نقشه‌های ژاپن مخالفت کرده، تحریم‌های اقتصادی و تجاری بر ضد آن کشور را افزایش داد. ولی از آنجا که در همان زمان هم تحریم‌ها کاغذ پاره‌ای بیش نبود، هیچ نتیجه‌ای از این تحریم‌ها نگرفت بلکه برعکس اروپایی‌ها مانند همیشه از این تحریم‌ها بیشترین ضربه را خوردند. پس از آن نیروهای نظامی را به میادن آوردند، و جنگی تمام عیار را بر علیه ژاپن براه انداختند، و باز مانند همیشه آمریکا ، انگلیس و فرانسه (و اتحاد جماهیر شوروی در آن زمان ) در یک طرف، و ژاپن به تنهایی در طرف دیگر صف آرائی کردند. و با این حال ، باز حریف ژاپن نشده و مرتبا در جنگی نابرابر شکست می‌خوردند، تا جایی که نقطه اوج این شکست‌ها ، به صورت حمله ژاپن به ناوگان دریایی آمریکا، نمود پیدا کرد.
نبرد پرل هاربر:
نیـروی هـوایی و دریایی ژاپن بـه پایگاه دریایی آمریکا در پرل هاربر، واقع در جزایر هاوایی در اقیانوس آرام، حمله کردند و صدمات بسیار سنگینی بـه آمریکاییها وارد ساختند. ژاپن صبح روز یکشنبه را برای این حمله انتخاب کرد تا بیشترین غافلگیری را به نیروهای آمریکایی وارد سازد. دولت آمریکا روز بعد با دولت انگلیس نشست فرری برگزار کردند. تهاجم ژاپن بر حوزه‌های نفوذ آمریکا و اروپاییان در خـاور دور چـنان گـسـترده و قـدرتمند بود که برای حریفان مـقابل، جز عقب نشینی و شکست چیز دیگری در برنداشت.
نتیجه این حمله برای نیروی دریایی آمریکا یک فاجعه کامل بود.۳۶۰ هواپیمای ژاپنی توانستند ۵ نبردناو بزرگ آمریکایی را به همراه ۳ کشتی کوچک تر غرق کنند. ۳ نبردناو دیگر به گونه‌ای آسیب دیدند که توان عملیاتی خود را از دست دادند. علاوه بر آن، ۱۸۸ هواپیمای آمریکایی بر روی زمین نابود شده و ۱۵۵ هواپیمای دیگر آسیب دیدند. در پایان آن روز بیش از ۲۴۰۰ کشته و ۱۲۴۰ مجروح نیز بر دست نیروی دریایی آمریکا مانده بود.
پس از این پیروزی عظیم ژاپنی‌ها
ناوگان ایالات متحده در اقیانوس آرام کاملا از کار افتاد. تایلند بـا ژاپـن مـتـحد شد و انگلیسیها از برمه و مالایا بیرون رانده شدند. سنگاپور توسط ژاپن فتح شد و شصت هزار انگلیسی به اسارت درآمدند. ژاپنی‌ها به سرعت اندونزی را تـصـرف و سـرانـجام، ارتش ایالات متحده را در فیلیپین وادار به تسلیم کردند. آنها همچنین جزایر تحت اشغال آمریکا و انگلیس را در غرب اقیانوس آرام تصرف و جای پایی در جزایر آلوئتـی و گینه نو به دست آوردند؛ جایی که ژاپن، در واقع، می‌توانست استرالیا را مورد تهدید جدی قرار دهد. بدین سان، ژاپن همانند آلمان، به عنوان یک فاتح تمام عیار، جلوه کرد و اقیانوس آرام و آسیای جنوب شرقی در دست او قرار گرفت. و این برتری تا استفاده آمریکاییها و انگلیسیها از بمب اتم و سلاح هسته ای ادامه داشت .)
اسناد و مدارک زیادی از این جنایت تاریخی در دست است که بتازگی تعداد کمی از آن توسط روسیه برای مردم منتشر شده است.
اسپوتینک می‌نویسد:
انجمن تاریخ روسیه اخیرا سندی در رابطه بمباران اتمی ژاپن را منتشر کرده است که در آرشیو سیاست خارجی روسیه نگهداری می شد.
در این سند گزارش سفیر اتحاد جماهیر شوروی در ژاپن راجع به بمباران شهرهای هیروشیما و ناکازاکی توسط امریکا به چشم می خورد. یک ماه پس از این حادثه، گروهی از کارمندان سفارت شوروی به محل حادثه رفتند. آنها وظیفه داشتند «شخصا با عملکرد بمب اتمی» آشنا شوند. اعضای گروه شوروی نامه‌ای در خصوص وضعیت منطقه پس از حمله اتمی تهیه کرده و عکس هایی را به آن ضمیمه کرده اند.
ابتدا نمایندگان شوروی از هیروشیما بازدید کردند. آنها نوشته اند که عملا تمام ساختمانها در شهر ویران شده است. در این جریان فقط اسکلت بتون آرمه سالم مانده است. در گزارش گفته شده: «شعاع عملکرد بمب اتمی در حدود ۵ تا ۸ کیلومتر است. در فاصله ۵ تا ۷ کیلومتری از هیروشیما هیچ ساختمانی سالم نمانده است».
در همین گزارش آمده که بخشی از مردم به شدت دچار سوختگی شده اند، اما بخشی دیگر که در فاصله دورتری بوده اند، هیچ صدمه‌ای ندیده اند. در شعاع یک کیلومتری انفجار همه جانداران نابود شده اند.
اهالی محل وقتی به محل سوخته بازگشتند و سعی کردند خانه‌های خود را دوباره بنا کنند می گویند که در حومه شهر ده‌ها هزار تن جان سالم به در برده اند.
دیپلمات‌های شوروی از بیمارستان‌ها نیز بازدید کردند. در این بیمارستان‌ها مجروحین بمباران بستری شده بودند. نمایندگان شوروی انواع زخم‌های حاصل از انفجار اتمی را یادداشت کردند. بیشتر سوختگی‌ها در قسمت‌های برهنه بدنشان است. چشمهای هیچ یک از مجروحین صدمه ندیده بود. در گزارش نوشته شده: همه افرادی که در لحظه انفجار کلاه بر سر نداشته اند، موهایشان را از دست داده اند. «فقط در برخی قسمت‌های سر این افراد موها دوباره روییده اند».
فوکوهارا پزشک ژاپنی برای کارکنان سفارت شوروی تعریف کرد که اشعه‌های پس از افنجار بمب روی خون افراد تاثیر گذاشته و میزان گلبول‌های سفید خون را کم می کند. این افراد دچار خونریزی‌های شدید شده و دمای بدنشان تا ۴۱ درجه بالا می رود. وی همچنین می گوید که افرادی که بلافاصله پس از انفجار به شهر آمدند تا کمک رسانی کنند، در عرض چند روز جان خود را از دست دادند. و کسانی که از آب منطقه برای نوشیدن و شستشوی بدنشان استفاده کردند، بلافاصله جان خود را از دست دادند.
پس از گفتگو با مردم محلی که صدمات چندانی ندیده بودند، دیپلمات‌های شوروی به این نتیجه رسیدند که «بهترین محافظ در مقابل بمب اورانیوم، لباس لاستیکی و هر ماده نارسا در مقابل برق است».
شاهدان حادثه تعریف می کنند که «صدای انفجار و برق آن» از فاصله ۳۰ تا ۵۰ کیلومتری قابل مشاهده بود. پزشکان بیمارستان نیز گفته اند که افتادن بمب‌ها به روی شهر را دیده اند. در این سند نوشته شده: «دو بمب منفجر نشده توسط نظامیان به پایگاه حمل شده و مشغول بررسی آن هستند». در عین حال گفته شده که این اطلاعات را همه شاهدان تایید نمی کنند.
در شهر ناکازاکی بخش اعظم خرابی‌ها در قسمت جدید شهر به چشم می خورد، زیرا از قسمت قدیمی شهر جدا افتاده است. در زمان حضور هیات شوروی در شهر، بوی تعفن مردگان شدید بود، زیرا تمام بقایای قربانیان زیر آوار بود.
گفتنی است که روز ۶ آگوست سال ۱۹۴۵ اوایل صبح هواپیمای ب-۲۹ نیروهای هوایی امریکا بدون هیچ مانعی بر فراز مرکز شهر هیروشیما پرواز کرده و بمب چهارتنی اورانیوم به نام «مالیش» را روی شهر انداخت. در نتیجه این انفجار بلافاصله ۷۰ تا یکصد هزار تن جان خود را از دست دادند. هزاران تن از مردم شهر هیروشیما در اثر تشعشعات و بیماری در روزهای بعد از بمباران جان خود را از دست دادند. تعداد کل قربانیان این بمباران به بیش از ۱۴۰ هزار تن رسید.