بکشت غمزهٔ آن شوخ ، بی‌گناه مرا
فکند سیب زنخدان او ، بچاه مرا
فدای هندوی خالش شدم ندانستم
کاسیر خویش کند ، زنگی سیاه مرا
دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی
ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا
هزار بار فتادم به دام دیده و دل
هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا
ز مهر او نتوانم که روی برتابم
ز خاک گور اگر بردمد گیاه مرا
به جور او چو بمیرم ز نو شوم زنده
اگر به چشم عنایت کند نگاه مرا
عبید از کرم یار بر مدار امید
که لطف شامل او بس امیدگاه مرا.
عبید زاکانی