ساختمان معبد ترکیبی است از هزاران مجسمه کوچک بودا و شمعدان‌های مخصوص که شبانگاهان روشن گشته و بر جلوه و شکوه این معبد میافزاید. هر ساله در یک روز مشخص، هزاران بودایی در این مکان گرد آمده و ضمن روشن کردن شمعدان‌های خود به دعا و نیایش میپردازند. در ۲۵۵۸ سال پیش بودا اولین خطبه خود را برای ۱۲۵۰ مونک و یا پیرو و شاگردان تازه بودایی شده خویش میخواند و هر ساله سالگرد این روز در این معبد از طرف صد‌ها هزار بودایی گرامی داشته میشود. این روز یکی از مهمترین روز‌های معتقدان آیین بودایی است و در کشور‌های کامبوج، تایلند، میانمار و لائوس در زمانی که ماه کامل میشود جشن گرفته شده، و تعطیل رسمی است. در این روز ارتکاب به هر نوع گناهی ممنوع است و تنها کردار نیک، پندار نیک، و گفتار نیک مجاز است. به همین دلیل اکثرا به این معبد آمده و تمام روز را در این معبد به نیایش میگذرند، چرا که شدیدا و اکیدا تمایل دارند که سفارش بودا به گرامی داشتن سه جوهر هستی یعنی پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک را کاملا انجام دهند و زندگی دنیوی آنان را از انجام این سه باز ندارد. این آیین سه گانه در تایلند به نام آیین قلب بودا شناخته میشود. به سبب شباهت زیاد قلب بودا به آیین زرتشت که حداقل سه هزار سال پیش از بودا می‌زیسته است، گفته شده که بودیسم یک نوع برداشت از آیین زرتشت است. همانگونه که تقلید اشتباه و ناقصی از دین مانی پیغمبر نقاش و هنرمند ایرانیان و کتاب بزرگ او ارژنگ ، تبدیل به دین مسیح و سپس اسلام گشت. کنستانتین قیصر روم و بانی و موسس دین مسیحیت، دستور داد برگ برگ کتاب ارژنگ را سوزاندند، و در گلوی پیروان مانی سرب داغ ریختند، و آنان را تا گردن در زمین چال کرده و با اسب بر روی سر‌های آنان تاختند. سپس میادین بزرگی ساخته و هر پیرو مانی را پیدا میکردند او را جلو شیر‌ها انداخته و از کشته شدن و خرده شدنش لذت می‌بردند. همچنین تعدادی جانی ساخته بودند، که در این میادین بجان پیروان مانی افتاده و آنان را تکه تکه میکردند.
