تن تو سلسله ی البرز است

تن تو کوه دماوند است
با غرورش تا عرش
دشنه ی دژخیمان نتواند هرگز
ماری افتد از پشت

تن تو دنیایی از چشم است
تن تو جنگل بیداری هاست
هم چنان پابرجا
که قیامت
ندارد قدرت
خواب را خاک کند در چشمت

تن تو آن حرف نایاب است
کز زبان یعقوب
پسر جنگل عیاری ها
در مصاف نان و تیغه ی شمشیر
میان سبز
خیمه می بست برای شفق فرداها

تن تو یک شهر شمع آجین
که گل زخمش
نه که شادی بخش دست آن همسایه است
که برای پسرش جشنی برپا دارد

گل زخم تو
ویران گر این شادی هاست
تن تو سلسله ی البرز است

اولین برف سال
بر دو کوه پلکت
خواب یک رود ویران گر را می بیند

در بهار هر سال
دشنه ی دژخیمان نتواند هرگز
کاری افتد از پشت

تن تو
دنیایی از چشم است.

خسرو گلسرخی