ز باغ پیرهنت چون دریچه ها وا شد
بهشت گمشده پشت دریچه پیدا شد
رها زسلطه ی پاییز در بهار اتاق
گلی به نام تو در بازوان من وا شد
به دیدن تو همه ذره های من شد چشم
و چشم ها همه سر تا به پا تماشا شد
تمام منظره پوشیده از تو شد یعنی
جهان بچشم دل من دوباره زیبا شد
زمانه ریخت به جامم هر آنچه تلخانه
به نام تو كه در آمیختم گوارا شد
فرشته ها تو و من را به نشان دادند
میان زهره و ماه از تو گفتگو ها شد
تنت هنوز به اندازه ای لطافت داشت
كه گل در آینه از دیدنش شكوفا شد
شتاب خواستنت اینچنین كه می بالد
به دوری تو مگر می شود شكیبا شد؟
امیدوار نبودم دوباره از دل تو
كه مهربان بشود با دل من ،اما شد
دوباره طوطی شوكرانی شعرم
به خنده خنده ی شیرین تو شكرخا شد
قرار نامه ی وصل من و تو بود آنكه
به روی شانه ی من با لب تو امضا شد.
حسین منزوی