یکی از سایت‌های جمهوری کثیف اسلامی چند نمونه از اختلاف سران دولت‌های اروپایی با مجله فکاهی چارلی هبدو را نوشته که خواندنش خالی از لطف نیست. سایت اهل بیت ( اهل شت ) می‌نویسد:
در مقاله زیر نمونه هایی از رفتار دوگانه غرب در مسئله آزادی بیان را از نظر می گذرانیم:
- کنایه زدن به پسر سارکوزی جرم است ! اما اهانت به پیامبر اسلام خیر!!
گزارش روزنامه تلگراف انگلیس از اتفاقی که در سال ۲۰۰۹ در همین روزنامه چارلی هبدو افتاد، از رفتار دو گانه غرب در مسئله آزادی بیان حکایت می کند:
روزنامه تلگراف انگلیس در تاریخ ۲۷ ژانویه ۲۰۰۹ چنین گزارش می دهد که "موریس سینت" (موریک سینت) کاریکاتوریست ۸۰ ساله (اکنون ۸۶ ساله) نشریه "چارلی هبدو" به جرم انتشار مطلبی و نقل لطیفه ای در مورد پسر نیکولا سارکوزی -نخست وزیر وقت فرانسه- که از نظر مجله `یهودی ستیزانه` بوده، اخراج می شود. این نویسنده پس از آن به جرم برانگیختن نفرت علیه یهودیها نیز محاکمه می شود.
حدس بزنید توهین این نویسنده به یهودیها چه بوده است؟ او بعد از ازدواج پسر سارکوزی با دختری از یهودیان ثروتمند فرانسوی، می نویسد: «این پسر به زودی مدارج ترقی را طی خواهد کرد». این جمله، موجی از اعتراض سیاستمداران فرانسوی را بر می انگیزد. سردبیر مجله هوادار آزادی بیان، "چارلی هبدو" از او می خواهد عذرخواهی کند اما او نمی پذیرد و اخراج می شود.
همین مثال به خوبی نشان می دهد که ما با استانداردهای دوگانه درباره "آزادی بیان" روبه رو هستیم. استانداردهایی که لطیفه ای ساده را به یهودی ستیزی تعبیر می کنند و اما از کنار توهین های مکرر به اعتقادات دیگران به سادگی می گذرند. حوادث تروریستی روزهای اخیر در پاریس حاصل افراطی گری همزمان هستند. افراطی گری در بی احترامی به ارزش های دیگر انسان‌ها و افراطی گری خشونت آمیز که به تروریسم منجر می شود.
- تردید درباره هولوکاست جرم است اما اهانت علنی به پیامبر اسلام خیر!
اهانت به اسلام در جوامع غربی در نقطه مقابل این مساله قرار می‌گیرد که غرب، سختگیری افراط گرایانه‌‌ای درباره سخن گفتن از موجودیت اسرائیل و تاریخ به وجود آمدن این رژیم از خود نشان می‌دهد؛ به همین دلیل سخن گفتن از هولوکاست، مجازاتی همچون زندان و تعقیب قضایی دارد و نه تنها انکار آن، بلکه شک کردن در این مساله نیز جرم محسوب می‌شود.
"روژه گارودی" پروفسور مشهور فرانسوی به دلیل این که گفته بود کشتار گروهی از یهودیان در جنگ جهانی دوم، مصداق "نسل کشی" نبوده، مورد حمله ی گروهی قرار گرفت و دادگاهی فرانسوی او را در سال ۱۹۹۸ به جرم "انکار کشتار یهودیان" به پرداخت ۱۲۰ هزار فرانک جریمه، محکوم کرد چرا که طبق قوانین کیفری فرانسه تشکیک در کشتار تعداد شش میلیون یهودی در جنگ جهانی دوم جرم محسوب می شود. گارودی در جریان محاکمه خود باز تهدید شد و در یک مورد هم مورد تعرض فیزیکی یک فرد قرار گرفت.
بالاخره ما نفهمیدیم باید کدامیک از حرفهای اینها را قبول کنیم. به قول معروف ما ایرانیان: دم خروس را قبول کنیم یا قسم حضرت عباس را! بالاخره در نظر شما بیان آزاد است یا نه! این قدر دوگانگی در رفتار، چرا!