رهبر را از سرِ جایش بر می داریم و یک جوان نچندان تیزهوش دبیرستانی را می کنیم رهبر، نمایندگان مجلس را بیرون می کنیم و جمعی از ابلهان را از هر کجای مملکت بر می گزینیم و می نشانیمشان بر صندلی های مجلس، عده ای از پخمه ها را پیش می خوانیم و می کنیم شان وزیر، همینجوری دست دو نفر را می گیریم و یکی شان را می کنیم رییس جمهور و دیگری را رییس قوه ی قضاییه، منتخبی از دزدان و گردنکشان را می کنیم شهردار و مسئول و صاحب امضاء، با وفاترین آدم های سُرنگی را می کنیم نمایندگان مجلس خبرگان، تنبل ترین و خرف ترین آدم ها را می کنیم فقهای شورای نگهبان، خلاصه مملکت را می سپریم به دست هر کس که خوار و خفیف و خسته و خاموش و خنگ است و ریسمانِ تمامی اختیارات کشور را می دهیم به دستشان. می پرسم: بعد از یک سال و ده سال و سی سال، مملکت از اینی که هست بدتر می شود؟ من که می گویم: هرگز. باور ندارید؟ این میخ طویله و این هم شما. متر کنید وسط کره ی زمین کجاست!؟
محمد نوری زاد