من آن ساكن شهر رسواییم
كه از شور بختی ، تماشاییم
فقیر سر كوی آشفتگی
اسیر دل و عشق و شیداییم
ز كم سوییم خلق باور كنند
كه فانوس شبهای تنهاییم
چه نیرنگها دیدم از رنگها
همین بود محصول بیناییم
نه دلبسته راحت ، نه وارسته شاد
بحیرت از این چرخ میناییم
چه سودی مرا ز اشك حسرت چو شمع ؟
كه محكوم این محفل آراییم
الهی به محبوب خویشم رسان
ز كف رفته دیگر تواناییم.
رحیم معینی کرمانشاهی