نــــــدارم چشــــــم من، تاب نگــــاه صحـــنه سازیهــــا
من یكـرنگ بیزارم، از این نیـــرنگ بازیها
زرنگـــی، نارفیقــــــا! نیست این، چون باز شد دستت
رفیقــان را زپا افكـــندن و گـــردن فرازیها
تو چون كركس، به مشتی استخوان دلبستگی داری
بنــــازم هــــمت والای بـاز و بی‌نیازیها
به میـــــدانی كـــــه مـی بنـــدد پای شهســـــواران را
تو طفل هرزه پو، باید كنی این تركتازیها
تو ظاهــــرساز و من حقگـــو، ندارد غیــر از این حاصل
من و از كس بریدنها، تو و ناكس نوازیها.
رحیم معینی كرمانشاهی