او صلح می‌جوید ، رها کن جنگ را

پیش‌آر، ساقی ، آن می چون زنگ را
تا ما براندازیم نام و ننگ را

امشب زرنگ می برافروز آتشی
تا رنگ پوش ما بسوزد رنگ را

بی‌روی او چون عود می‌سوزد تنم
مطرب ، تو نیز آخر بساز آن چنگ را

با فقیه از عقل می‌گوید سخن
عقلی نبودست این فقیه دنگ را

بی‌او نباشد دور اگر گریان شوم
دوری بگریاند کلوخ و سنگ را

‌ای همرهان ، پیش دهان تنگ او
یاد آورید این عاشق دلتنگ را

وی ساربان ، طاقت نداری پای ما
سر باز کش یک لحظه پیش آهنگ را

ناچار باشد هر فراقی را اثر
وانگه فراق یار شوخ شنگ را

‌ای آنکه کردی رخ به جنگ اوحدی
او صلح می‌جوید ، رها کن جنگ را.

اوحدی مراغه ای