"فزون‌واقع‌نمایی" یا واقعگرایی افراطی یا "هایپررئالیسم" رویکردی به واقع‌نمایی با الهام از هنر عکاسی است که در آن به‌صورت بسیار دقیق و عکس‌گونه چهره و پیکر انسان و اشیای صنعتی در ابعاد بزرگ تصویر می‌شود.
همچنین به سبکی در نقاشی و مجسمه‌سازی گفته می‌شود که یک عکس یا نمونهٔ واقعی را با جزئیاتِ دقیق تداعی کند.
فزون‌واقع‌نمایی به «فراواقعیت» هم ترجمه شده‌است. در واقع فزون‌واقع‌نمایی به عنوان پیشرفتی در روش ساخت آثار نقاشی و مجسمهٔ فوتورئالیسم به‌شمار می‌آید.
این اصطلاح اولین‌بار در اوایل دههٔ ۲۰۰۰ در ایالات متحده آمریکا به عنوان یک جنبش هنری مستقل و یک سبک هنری ظهور کرده‌است.
بهترین نقاشی‌های فزون‌واقع‌نما معمولاً آن‌هایی‌اند که با عکس اشتباه گرفته می‌شوند و همین است که توانایی یک هنرمند فزون‌واقع‌نما را نشان می‌دهد؛ توانایی تکنیکی تولید یک نقاشی که آن‌قدر به واقعیت نزدیک باشد که با عکس اشتباه گرفته شود.
نقاشان این سبک در این روند آن‌قدر بر عدم دخالت در واقعیت تأکید دارند که کارشان ماشینی به نظر می‌رسد. اما یک هنرمند موفق کاری می‌کند که توانمندی در پس کار ظاهراً ماشینی تابلوهای فزون‌واقع‌نگار پنهان شود.
هنر فزون‌واقع‌نمایی دنیای واقعی و فیزیکی را جدی می‌گیرد، آن‌قدر که گاهی در نقاشی‌ها با دنیای واقعی‌تری روبه‌رو هستیم تا در واقعیت. هایپررئالیسم تلاش می‌کند واقعیت را تا آن‌جا که می‌تواند تحریف‌نشده منتقل کند.
در فزون‌واقع‌نمایی از عکس استفاده می‌شود، به این ترتیب که از یک صحنه چندین عکس از یک زاویه می‌گیرند، سپس شروع می‌کنند به نقاشی آن صحنه، پس از چاپ عکس‌ها، از آن برای تصحیح خطوط نقاشی و اگر رنگی بودند برای تصحیح رنگ‌ها استفاده می‌کنند؛ البته برای دقت بیشتر با شطرنجی کردن عکس کارشان را پیش می‌برند.
«کانالتو» هنرمند ایتالیایی و «ریچارد استس» را می‌توان از نقاشان بارز این سبک نام برد
همچنین به سبکی در نقاشی و مجسمه‌سازی گفته می‌شود که یک عکس یا نمونهٔ واقعی را با جزئیاتِ دقیق تداعی کند.
فزون‌واقع‌نمایی به «فراواقعیت» هم ترجمه شده‌است. در واقع فزون‌واقع‌نمایی به عنوان پیشرفتی در روش ساخت آثار نقاشی و مجسمهٔ فوتورئالیسم به‌شمار می‌آید.
این اصطلاح اولین‌بار در اوایل دههٔ ۲۰۰۰ در ایالات متحده آمریکا به عنوان یک جنبش هنری مستقل و یک سبک هنری ظهور کرده‌است.
بهترین نقاشی‌های فزون‌واقع‌نما معمولاً آن‌هایی‌اند که با عکس اشتباه گرفته می‌شوند و همین است که توانایی یک هنرمند فزون‌واقع‌نما را نشان می‌دهد؛ توانایی تکنیکی تولید یک نقاشی که آن‌قدر به واقعیت نزدیک باشد که با عکس اشتباه گرفته شود.
نقاشان این سبک در این روند آن‌قدر بر عدم دخالت در واقعیت تأکید دارند که کارشان ماشینی به نظر می‌رسد. اما یک هنرمند موفق کاری می‌کند که توانمندی در پس کار ظاهراً ماشینی تابلوهای فزون‌واقع‌نگار پنهان شود.
هنر فزون‌واقع‌نمایی دنیای واقعی و فیزیکی را جدی می‌گیرد، آن‌قدر که گاهی در نقاشی‌ها با دنیای واقعی‌تری روبه‌رو هستیم تا در واقعیت. هایپررئالیسم تلاش می‌کند واقعیت را تا آن‌جا که می‌تواند تحریف‌نشده منتقل کند.
در فزون‌واقع‌نمایی از عکس استفاده می‌شود، به این ترتیب که از یک صحنه چندین عکس از یک زاویه می‌گیرند، سپس شروع می‌کنند به نقاشی آن صحنه، پس از چاپ عکس‌ها، از آن برای تصحیح خطوط نقاشی و اگر رنگی بودند برای تصحیح رنگ‌ها استفاده می‌کنند؛ البته برای دقت بیشتر با شطرنجی کردن عکس کارشان را پیش می‌برند.
«کانالتو» هنرمند ایتالیایی و «ریچارد استس» را می‌توان از نقاشان بارز این سبک نام برد
