پرده‌پوشِ پنهانترین راز باران که تو بودی
رود را از اعتمادِ هجرتِ خویش
به دوایر دریایی دور وعده می‌دادی،
و آب در بستر برکه‌ی صبور
مفهوم انتظار آن دقیقه موعود را نمی‌فهمید
(حالا در حوالیِ احوالِ ماه
لبان بر آماسیده‌ی این دره‌ی عقیم را دیگر
احتمال تشنگی نخواهد بود.)
علی صالحی