برای آنكه شعری چنان دلپذير باشد كه عامه مردم از آن لذت برند و عارفانش به گوش قوبل بشنوند، باید چهار شرط اصلی در آن گرد آمده باشد:
- يكی آنكه از عشق سخن گويد، زيرا سخنی كه حديث دل نكند بر دل ننشيند.
- ديگر آنكه وصف می گلگون كند، كه در بزم عشق بی باده گلرنگ نتوان نشست.
- سه ديگر آنكه قهرمان سخن در كشاكش نبردی پيروز آيد، تا تاج آتشينی كه بر سر می نهد به او جلال خدايی خشد.
- چهارم انكه شاعر از زشتی بگريزد و با آن بستيزد، زيرا وظيفه شاعران است كه جهانيان را از ظلمت اهريمنی به فروغ يزدانی راهبر باشند.
اگر شاعری اين چهار شرط را، چنانكه باید درآميزد و از آنها تركيبی متناسب و موزون پديد آرد، سخنش چون كلام حافظ شيراز جاودانه صفابخش دل های جهانيان خواهد شد و در دل خاص و عام خواهد نشست.
گوته فیلسوف آلمانی، ترانه‌های شرقی