شبیخون سربازان تا بن دندان مسلح امریکای/أنگلیسی به کودکان خرد سال و خفته و بیگناه افغانی، در تاریکی شب.
اخبار مربوط به جنایت سربازان آمریکای و انگلیسی، آنچنان زیاد و متنوع هست که خبری تازه در این رابطه نمیبایستی جهانیان را دچار شگفتی کند، معذالک خبر حمله جدیدِ سربازان امریکای به یک روستا در افغانستان، در ساعات اولیه بامداد روز یکشنبه ۲۱ اسفند/ ۱۱ ماه مارس ۲۰۱۲ و کشتن زنان و کودکان بیگناه که در خواب بوده‌اند، به قدری تاسف آور و نفرت انگیز است که آدمی بی اختیار تا ساعت‌ها بعد از شنیدن این خبر در بهت و اندوه باقی میماند.
و تصور صحنه، آنچنان غم‌انگیز است که اگر قلبی فشرده نشود، قلب آدمیزاد نیست. در روستایی محقّر و خاک آلود و در خانه‌های گلی محقّر تر، بر کفّ زمینی خاکی و نمناک و زیر سقف تو سری خورده کاهگلی، در بین تکه پارچه‌های رنگارنگ که به بهانهٔ ساختنِ ، رو اندازی به یکدیگر متصل شده‌اند، کودکانی با دهانی نیمه باز به خواب فرو رفتند و تو گویی خواب، خوراکی‌هایی که حتی اسمش را هم نشنیده اند، می‌بینند، کودکانی که از تمام دنیا و لذایذ ش هیچ ندیده‌اند و همه دل خوشی آنها روستای کوچک و مردمش هستند،
به ناگهان با صدای شکسته شدن درِ چوبی کلبه‌شان که با لگد چکمهٔ سربازی تا بن دندان مسلح، با چهره‌ی خونسرد و پر از نفرت، که آمده تا نه تنها این خواب را از آنها بگیرد بلکه جهنمی از خشم را بر روی آنها بریزد ، در نیمه شب از خواب می‌پرند و هنوز به طور کامل چشم‌هایشان باز نشده که گلوله‌های جنایت کاران، سر‌ها و صورت‌هایشان را از هم میپاشد، و در کنار آنها برادران و خواهران شان، پدر و مادرشان، هم بازی‌ها و همسایهایشان یکی بعد از دیگری دچار سرنوشتی مشابه میشوند و به همین هم اکتفا نمی‌شود و مواد آتش زا بر روی پیکر خون آلود و پاشیده‌شان ریخته میشود و پیکر بی گناهشان سوزانده میشود.
این جنایت که احتمالاً به تلافی کشته شدن ۶ سرباز انگلیسی... وقیحانه انجام شده است، از طرف سربازانی به وقوع پیوسته که به گفته شاهدان محلی مست بوده و ضمن کشتار مستانه عربده میکشیدند.
هر چند این صحنه کاملا آشناست و بار‌ها و بار‌ها از سوی سربازان امریکای/ انگلیسی تکرار شده است ( کشتار می‌‌لای) ولی همچنان این سوال ذهن هر انسانی را آزار میدهد که این مردم بیگناه به چه گناهی اینچنین کشته میشوند؟
سوال اینجاست که چرا کشور‌های همسایه، مخصوصا ایران به جوامع بین‌المللی شکایت نمیکنند. افغان ها، ایرانی‌‌هایی هستند که ناجونمردانه به وسیله انگلیس از ایران جدا شدند، و با هموطنان ایرانی ما هیچ فرقی ندارند، و همسایه‌های همزبان ما هستند و وظیفه انسانی ما است که در مقابل این جنایت واکنش قاطعانه نشان بدهیم و حتی اگر شده، با دخالت نظامی، سربازان منحرف و روانی و جنایت کار امریکایی/ انگلیسی رو با تیپا از افغانستان بیرون بندازیم و شر آنها را از سر مردم بیگناه افغانستان کم کنیم.
اگر امروز بشریت از شرم بمیرد باز هم نمیتواند از زیر بار همین یک جنایت کمر راست کند.
کشتار می‌‌لای:
در ۱۶ مارس سال ۱۹۶۸ میلادی (۲۶ اسفند ۱۳۴۶)، ۳۴۷ تا ۵۰۴ شهروند غیرنظامی جمهوری ویتنام جنوبی توسط سربازان ارتش آمریکا به قتل رسیدند. اکثر قربانیان غیرنظامیان زن و کودک بودند. قبل از قتل، برخی از قربانیان مورد تجاوز، شکنجه و قطع اعضا نیز قرار گرفته بودند. برخی از اجساد نیز در جریان کشتار توسط سربازان قطعه‌قطعه شده بودند. کشتار در دهکده‌های "می لای" و "می خه و سون می" در جریان جنگ ویتنام رخ داد
"همه داشتیم تفریح می‌کردیم. فضا مثل سالن تیراندازی بود... او با ۴۵ میلیمتری بهش [نوزاد] شلیک کرد و نخورد. ما خندیدیم. او سه فوت جلوتر رفت و دوباره گلوله نخورد. ما خندیدیم. بعد قشنگ رفت بالای سرش و تمومش کرد."تمام کسانی که در این ماجرا متهم شده‌بودند، به این استدلال که به آنان دستور انجام آن کارها داده شده بود (یا حتی صادقانه می‌پنداشتند که به آنان این اعمال دستور داده شده بود) تبرئه شدند؛ جز ستوان کالی فرمانده دسته که به جرم دستور قتل محکوم به حبس ابد با اعمال شاقه شد. این حکم، رویه‌ای که متفقین جنگ جهانی دوم در دادگاه نورنبرگ و دادگاه توکیو ایجاد کردند را نقض می‌کرد. در آن دادگاه‌ها، استدلال شده بود که متهمین جنایت جنگی نمی‌توانند از عذر «مأمور و معذور» استفاده کنند و چندین ژنرال ژاپنی و آلمانی با همین استدلال اعدام شدند. دادگاه‌های می لای، توسط کسانی که در این ماجرا سعی در اجرای عدالت داشند، متهم به سرپوش گذاردن بر کل ماجرا شدن.
دو روز پس از این حکم، به دستور شخصی ریچارد نیکسون، کالی تا زمان رای دادگاه تجدید نظر از زندان آزاد شد. کالی حدود سه سال را در زندان نظامی در جورجیا گذراند که در طول این مدت، اجازه دیدار غیرمحدود با دوست دخترش را نیز داشت. پس از سه سال وی بخشیده شد.
در همین رابطه، سال ۱۹۶۸ سال اعتراض و تظاهرات همگانی مردم سراسر دنیا نسبت به وحشیگری امریکایها در جنگ ویتنام بود، این جنگ که از طرف دولت انگلیس حمایت میشد و در آن زمان دولت وقت انگلیس هارلد ویلسون از سیاست‌های آمریکا در جنگ ویتنام پشتیبانی کرده بود و طرفدارن صلح و مخالفین آمریکا و جنگ ویتنام در میدان گرنر لندن در تابستان سال ۱۹۶۸ تظاهراتی را ترتیب دادند و این تظاهرات ضد جنگ ویتنام در سراسر دنیا برگزار شد مخصوصا در آمریکا، گروه های چپ در راه اندازی این تظاهرات دخالت داشتند.
کشتار جدید سربازان امریکای در روستایی در افغانستان - مارس 2012 - 22 اسفند 1390
در ساعات اولیه بامداد روز یکشنبه ۲۱ حوت / اسفند یک سرباز آمریکایی مربوط به واحد نظامی مستقر در ولایت قندهار در جنوب افغانستان، ساکنان غیرنظامی روستایی را در ولسوالی پنجوایی مورد حمله قرار داد.
گفته شده که این سرباز، حداقل در دو روستای الکوزی و ناجیبن، در فاصله حدود ۵۰۰ متری پایگاه خود، وارد خانه های مردم شده و به طرف افراد غیرنظامی تیراندازی کرده است.
در اتاق یکی از خانه های که مورد حمله قرار گرفته، خاکستر و سوختگی به چشم می خورد
امنیت افغانستان
در پایان حمله، شانزده نفر، به شمول ۹ کودک کشته و پنج نفر دیگر زخمی برجا ماند. گزارش شده که اجساد برخی از کشته شدگان به آتش کشیده شده است.
این سرباز آمریکایی که تا حالا نام او افشا نشده، بعد از حمله به پایگاه خود برگشت و خود را به نیروهای آمریکایی تسلیم کرد.
تیراندازی در شب
مقامات محلی افغان در قندهار گزارش کرده اند که این سرباز حوالی ساعات ۳ بامداد، پایگاه خود را به قصد روستاهای نزدیک ترک گفت.
با این حال، حداقل یک نفر از شاهدان عینی گفت که سرباز مهاجم یک ساعت پیشتر وارد روستا شده بود.
عبدالباقی، از ساکنان محلی پنجوایی به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت که در نیمه شب، چندین بار صدای تیراندازی را شنیده است.
او گفت: "زمانی که حمله شد، ما داخل خانه خود بودیم. من صدای تیراندازی را شنیدم، بعد همه چیز آرام شد و دوباره صدای تیراندازی بلند شد."
عبدالصمد، یکی دیگر از ساکنان محل به بی‌بی‌سی گفت: "ما از سوی دولت و از سوی طالبان مجبور به این شده ایم که در جریان شب از خانه های خود بیرون نشویم."
او گفت: "اما این شب از قبل هم نا آرام بود. حوالی نیمه شب صدای هلیکوپتر به گوش رسید، بعد آرام شد و بعد حوالی ساعات یک یا یک و نیم، دوباره صدای هلیکوپتر و تیراندازی شنیده شد."
یک شاهد عینی دیگر به بی‌بی‌سی گفت که او صدای تیراندازی را حوالی ساعات دو نیمه شب شنیده است.
او گفت که یک سگ در حالی که سر و صدا به راه انداخته بود، با ضرب گلوله یک مرد مسلح کشته شد.
بیش از یک سرباز؟
در حالی که ساکنان محل از شنیدن صدای تیراندازی می گویند، اما کمتر کسی در محل وجود دارد که خود سرباز مهاجم را به چشم دیده باشد.
یک پسر نوجوان حدود پانزده یا شانزده ساله، به نام رفیع الله، گفته شده که چشم دیدهای خود را از طریق تلفن، به حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان حکایت کرده است.
از رفیع الله که خودش نیز در حادثه آن شب از ناحیه پا مجروح شد، نقل قول شده که یک سرباز آمریکایی در نیمه شب وارد خانه آنها شده، اعضای خانواده اش را از خواب بیدار کرده و به طرف آنها تیراندازی کرده است.
گزارش شده که تنها از یک خانواده، یازده نفر در این حمله کشته شده اند
جان آغا، بیست ساله، دیگر شاهد عینی، به خبرگزاری رویترز گفت که او و پدرش، با صدای تیراندازی از خواب بیدار شدند.
او گفت که تیراندازی بیشتر شد، و پدرش با برخورد چند گلوله به گلو و صورتش از پا در آمد. در این تیراندازی همچنین مادر، خواهر و برادر جان آغا کشته شدند.
او گفت که برای اینکه مورد حمله قرار نگیرد، خود را روی زمین انداخت و وانمود کرد که مرده است.
جان آغا همچنین گفته که به نظر او، بیشتر از یک سرباز وارد خانه آنها شده بود.
او گفت: "آمریکایی ها برای مدتی در خانه ما ماندند. من به شدت ترسیده بودم."
'مواد شیمیائی'
پس از آنکه خبر این حمله در رسانه ها منتشر شد، خبرنگاران برای دیدار با بازماندگان این حمله به محل رفتند.
صمد خان، پدربزرگ، در حالی که اشک می ریخت به خبرنگاران گفت که یازده عضو خانواده اش به شمول فرزندان و نواسه های او در این حمله کشته شدند.
صمد خان که کشاورز است، در شب حمله مشغول کار روی زمین های خود بوده است. او گفت که باور دارد پس از کشته شدن اعضای خانواده اش، ماده شیمیائی بروی آنها ریخته و به آتش کشیده شده اند.
تصاویر اجساد قربانیان این حمله نشان می دهد که نیم بدن یکی از کودکانی که در این حمله کشته شد، سوخته است، و همچنین در روی زمین اتاق یکی از خانه های که مورد حمله قرار گرفته، خاکستر به چشم می خورد.
این تصاویر همچنین نشان می دهد که شماری از قربانیان، در نتیجه ضرب گلوله به سر شان کشته شده اند.
فرمانده عمومی نیروهای ناتو در افغانستان با انتشار یک اعلامیه تائید کرده که سربازی که متهم به اجرای این حمله است، در بازداشت بسر می برد.
گفته شده که این سرباز قبل از اجرای این حمله، دچار نوعی اختلال روانی شده بود.
قندهار که از آن به عنوان زادگاه تحریک طالبان نام برده می شود، ظرف سالهای اخیر شاهد خشونتهای زیادی بوده است و ولسوالی پنجوایی، در محور بسیاری از این خشونتها قرار داشته است.
سخنگوی آیساف گفت: "آنچه تا حالا معلوم است، این است که این سرباز پایگاه را ترک کرده و بعد از حمله دوباره به پایگاه بازگشت."
او گفت: "این فرد در بازداشت قرار دارد و ما در حال تحقیق در مورد این حادثه هستیم، به شمول این که چه دلایل و شرایطی برای این حمله وجود داشته است."
منبع خبر را در اینجا می‌شه دید
من به سهم خودم به ملت شریف افغانستان، این غم و فقدان بزرگ را تسلیت میگویم و امیدوارم این ملت شریف و رنج دیده به زودی از شر این پلیدی که بر کشور عزیزشان سایه انداخته است، رهایی یابند. قلب من در غم این کودکان میگرید.
afghanistan
در همین رابطه، سال ۱۹۶۸ سال اعتراض و تظاهرات همگانی مردم سراسر دنیا نسبت به وحشیگری امریکایها در جنگ ویتنام بود، این جنگ که از طرف دولت انگلیس حمایت میشد و در آن زمان دولت وقت انگلیس هارلد ویلسون از سیاست‌های آمریکا در جنگ ویتنام پشتیبانی کرده بود و طرفدارن صلح و مخالفین آمریکا و جنگ ویتنام در میدان گرنر لندن در تابستان سال ۱۹۶۸ تظاهراتی را ترتیب دادند و این تظاهرات ضد جنگ ویتنام در سراسر دنیا برگزار شد مخصوصا در آمریکا، گروه های چپ در راه اندازی این تظاهرات دخالت داشتند.
کشتار جدید سربازان امریکای در روستایی در افغانستان - مارس 2012 - 22 اسفند 1390
در ساعات اولیه بامداد روز یکشنبه ۲۱ حوت / اسفند یک سرباز آمریکایی مربوط به واحد نظامی مستقر در ولایت قندهار در جنوب افغانستان، ساکنان غیرنظامی روستایی را در ولسوالی پنجوایی مورد حمله قرار داد.
گفته شده که این سرباز، حداقل در دو روستای الکوزی و ناجیبن، در فاصله حدود ۵۰۰ متری پایگاه خود، وارد خانه های مردم شده و به طرف افراد غیرنظامی تیراندازی کرده است.
امنیت افغانستان
در پایان حمله، شانزده نفر، به شمول ۹ کودک کشته و پنج نفر دیگر زخمی برجا ماند. گزارش شده که اجساد برخی از کشته شدگان به آتش کشیده شده است.
این سرباز آمریکایی که تا حالا نام او افشا نشده، بعد از حمله به پایگاه خود برگشت و خود را به نیروهای آمریکایی تسلیم کرد.
تیراندازی در شب
مقامات محلی افغان در قندهار گزارش کرده اند که این سرباز حوالی ساعات ۳ بامداد، پایگاه خود را به قصد روستاهای نزدیک ترک گفت.
با این حال، حداقل یک نفر از شاهدان عینی گفت که سرباز مهاجم یک ساعت پیشتر وارد روستا شده بود.
عبدالباقی، از ساکنان محلی پنجوایی به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت که در نیمه شب، چندین بار صدای تیراندازی را شنیده است.
او گفت: "زمانی که حمله شد، ما داخل خانه خود بودیم. من صدای تیراندازی را شنیدم، بعد همه چیز آرام شد و دوباره صدای تیراندازی بلند شد."
عبدالصمد، یکی دیگر از ساکنان محل به بی‌بی‌سی گفت: "ما از سوی دولت و از سوی طالبان مجبور به این شده ایم که در جریان شب از خانه های خود بیرون نشویم."
او گفت: "اما این شب از قبل هم نا آرام بود. حوالی نیمه شب صدای هلیکوپتر به گوش رسید، بعد آرام شد و بعد حوالی ساعات یک یا یک و نیم، دوباره صدای هلیکوپتر و تیراندازی شنیده شد."
یک شاهد عینی دیگر به بی‌بی‌سی گفت که او صدای تیراندازی را حوالی ساعات دو نیمه شب شنیده است.
او گفت که یک سگ در حالی که سر و صدا به راه انداخته بود، با ضرب گلوله یک مرد مسلح کشته شد.
بیش از یک سرباز؟
در حالی که ساکنان محل از شنیدن صدای تیراندازی می گویند، اما کمتر کسی در محل وجود دارد که خود سرباز مهاجم را به چشم دیده باشد.
یک پسر نوجوان حدود پانزده یا شانزده ساله، به نام رفیع الله، گفته شده که چشم دیدهای خود را از طریق تلفن، به حامد کرزی، رئیس جمهوری افغانستان حکایت کرده است.
از رفیع الله که خودش نیز در حادثه آن شب از ناحیه پا مجروح شد، نقل قول شده که یک سرباز آمریکایی در نیمه شب وارد خانه آنها شده، اعضای خانواده اش را از خواب بیدار کرده و به طرف آنها تیراندازی کرده است.
گزارش شده که تنها از یک خانواده، یازده نفر در این حمله کشته شده اند
جان آغا، بیست ساله، دیگر شاهد عینی، به خبرگزاری رویترز گفت که او و پدرش، با صدای تیراندازی از خواب بیدار شدند.
او گفت که تیراندازی بیشتر شد، و پدرش با برخورد چند گلوله به گلو و صورتش از پا در آمد. در این تیراندازی همچنین مادر، خواهر و برادر جان آغا کشته شدند.
او گفت که برای اینکه مورد حمله قرار نگیرد، خود را روی زمین انداخت و وانمود کرد که مرده است.
جان آغا همچنین گفته که به نظر او، بیشتر از یک سرباز وارد خانه آنها شده بود.
او گفت: "آمریکایی ها برای مدتی در خانه ما ماندند. من به شدت ترسیده بودم."
'مواد شیمیائی'
پس از آنکه خبر این حمله در رسانه ها منتشر شد، خبرنگاران برای دیدار با بازماندگان این حمله به محل رفتند.
صمد خان، پدربزرگ، در حالی که اشک می ریخت به خبرنگاران گفت که یازده عضو خانواده اش به شمول فرزندان و نواسه های او در این حمله کشته شدند.
صمد خان که کشاورز است، در شب حمله مشغول کار روی زمین های خود بوده است. او گفت که باور دارد پس از کشته شدن اعضای خانواده اش، ماده شیمیائی بروی آنها ریخته و به آتش کشیده شده اند.
تصاویر اجساد قربانیان این حمله نشان می دهد که نیم بدن یکی از کودکانی که در این حمله کشته شد، سوخته است، و همچنین در روی زمین اتاق یکی از خانه های که مورد حمله قرار گرفته، خاکستر به چشم می خورد.
این تصاویر همچنین نشان می دهد که شماری از قربانیان، در نتیجه ضرب گلوله به سر شان کشته شده اند.
فرمانده عمومی نیروهای ناتو در افغانستان با انتشار یک اعلامیه تائید کرده که سربازی که متهم به اجرای این حمله است، در بازداشت بسر می برد.
گفته شده که این سرباز قبل از اجرای این حمله، دچار نوعی اختلال روانی شده بود.
قندهار که از آن به عنوان زادگاه تحریک طالبان نام برده می شود، ظرف سالهای اخیر شاهد خشونتهای زیادی بوده است و ولسوالی پنجوایی، در محور بسیاری از این خشونتها قرار داشته است.
سخنگوی آیساف گفت: "آنچه تا حالا معلوم است، این است که این سرباز پایگاه را ترک کرده و بعد از حمله دوباره به پایگاه بازگشت."
او گفت: "این فرد در بازداشت قرار دارد و ما در حال تحقیق در مورد این حادثه هستیم، به شمول این که چه دلایل و شرایطی برای این حمله وجود داشته است."
منبع خبر را در اینجا می‌شه دید
من به سهم خودم به ملت شریف افغانستان، این غم و فقدان بزرگ را تسلیت میگویم و امیدوارم این ملت شریف و رنج دیده به زودی از شر این پلیدی که بر کشور عزیزشان سایه انداخته است، رهایی یابند. قلب من در غم این کودکان میگرید.
afghanistan